erug op de kamer na de operatie moest ik eigenlijk direct naar het toilet. Ik mocht kiezen om zelf proberen te lopen of op een Postoel. Die keuze was voor mij snel gemaakt. Voor de operatie was mij verteld: “Hoe eerder uit bed en weer mobiel, hoe eerder je naar huis kan en mag.”

Zo stoer als ik mezelf vond ben ik dus uit bed gegaan, met alle draden die daarbij horen. Uit mijn rechterzijde hing de drain en links had ik het infuus. Op mijn borst hing de epiduraal, die naar mijn rug liep. Samen met de paal waar alle kastjes en zakjes opzaten ben ik naar het toilet gestrompeld, want echt stevig op mijn benen staan kon ik nog niet. Dit ging eigenlijk verbazingwekkend goed. Ik voelde me niet beroerd en was zelf een beetje overdonderd over hoe goed ik mezelf voelde na de operatie. Ik had geen pijn, de epiduraal zorgde ervoor dat het hele gebied rond mijn borst, buik, zijde en rug verdoofd was.

Ik had ook honger en dat zien ze altijd als een goed teken na de operatie. Ik kreeg dan ook een bord vol met avondeten. Nou was dit niet mijn favoriete maaltijd, maar het ging er toch aardig in. Mijn partner was bij me, samen met zijn dochter, en het verbaasde hem hoe snel ik eigenlijk alweer stond en hoe goed het leek te gaan. Ik voelde me ook best opgewekt.

Voordat ik even de kamer af mocht, heb ik nog wat uitleg gekregen over alle slangen en hoe ik ermee om moest gaan. De drain had een kastje waar lekkage in zou komen. Tot nu toe  had ik 0 lekkage, maar dit kon zeker nog gaan veranderen. Het kastje moest ik aan mijn linkerzijde dragen en als ik in de kamer was moest hij in de oplader. Om niet teveel last te hebben van de drain, hebben ze de slang vastgeplakt op mijn buik.

Na het eten ben ik in de rolstoel gaan zitten en zijn we even naar buiten gegaan. Dit ging allemaal erg goed. Verder weet ik niet zo heel veel meer van die dag, enkel dat ik mezelf vrij opgewekt voelde en het eigenlijk allemaal wel meeviel. Ik had het me veel erger voorgesteld. Een longoperatie klinkt vrij heftig, maar ik had er eigenlijk naast wat vermoeidheid niet zo heel veel last van.

De dag erna ging het eigenlijk allemaal heel snel. Ik had nog steeds geen lekkage, waardoor ze mijn drain op klem gezet hebben. Ze zetten hem op klem om te kijken of de long het zonder drain weer zelf kan doen. Als dit goed gaat en de foto ook goed is, dan mag de drain eruit en kan ik zonder. Mijn partner een bericht gestuurd dat hij naar het ziekenhuis moest komen, dit omdat ik het toch wel eng zou vinden als ik alleen was zodra die drain verwijderd zou worden.

Samen zijn we naar de radiologie gegaan om de foto te maken. Dit was nog een heel gedoe. Die klemmen, waarmee ze de drain aan het afklemmen waren, mochten natuurlijk niet in het fotogebied zitten. Evenals mijn haarelastiekjes en de epiduraal. Aan alle kanten werden er dus slangetjes en dingen vastgehouden, terwijl de foto gemaakt werd. Dit was toch wel wat zwaar. Ook omdat het erg vervelend is als er iemand aan die drain zit, dit is toch wel een erg naar gevoel. Ik was dan ook erg blij dat ik weer plaats mocht nemen in de rolstoel.

Terug op de afdeling kreeg ik voor mij onverwacht bezoek van twee vriendinnen. Ondanks dat ik erg moe en verslapt van de foto was, is het toch fijn als er wat mensen bij je op bezoek komen om je te steunen. Terwijl dat zij even gingen lunchen zou ik gaan slapen. Helaas kwam er van slapen niet veel terecht, want op dat moment kwam de arts mededelen dat de drain eruit kon. Alles zag er goed uit.

De drain verwijderen deed eigenlijk niet zoveel pijn. Ik had het zelf veel pijnlijker verwacht. Het is een eng idee, meer eigenlijk ook niet. Je voelt wel dat hij tussen de ribben doorgaat, maar dat is ook enkel een beetje naar. Het ging eigenlijk heel snel. Toen hij eruit was hebben ze een klodder vaseline erin gestopt. Dit doen ze om ervoor te zorgen dat er geen lucht in komt. Vervolgens hebben ze de wond met een hechting dichtgetrokken. Die hechting kun je vergelijken met een touwtje, waarmee je een knikkerzakje dichttrekt. Zelf vond ik de wond er eng uitzien, maar wat dat betreft ben ik sowieso een watje met wondjes. Er werd constant gezegd dat het er allemaal heel goed uitziet, dus daar ben ik dan maar vanuit gegaan.

Omdat de drain eruit werd gehaald en daarmee over het algemeen de meeste pijn ook verdwijnt hebben ze de epiduraal op proefstop gezet. Op die manier gaan ze kijken of ik het zonder epiduraal aan kan en weer terug zou kunnen op de pillen, oftwel de Oxycodon. Ook dit ging erg voorspoedig en ik had gelukkig niet veel meer pijn. Als ik zonder de epiduraal kon, mocht ik ook de volgende dag naar huis.

Nadat de drain verwijderd was, was ik ook een stuk mobieler. Ik kon mezelf nu verplaatsen met de rolstoel. Dit kostte soms wel wat meer moeite dan ik had verwacht, waardoor ik erg blij was met mensen die ik tegenkwam en mij even voort wilden duwen. Zo heeft een beveiliger mij in de avond teruggebracht naar de lift, zodat ik nog maar een klein stukje moest naar de verpleegafdeling. Die nacht heb ik ook lekkerder geslapen, omdat ik toch minder slangen uit mijn lichaam had steken.

De tweede dag na de operatie mocht ik naar huis. Ik kon prima met de pijnstilling, die ik voor de operatie al slikte. Er was geen reden meer om mij in het ziekenhuis te houden. Aansterken gaat thuis vaak sneller, dus ze zijn er voorstander van om zo snel mogelijk naar huis te gaan. Ergens vond ik dit wel spannend, want het is toch redelijk snel na een toch wel pittige operatie. Toch ben ik er niet tegenin gegaan. Ik vond het erg fijn om weer in mijn eigen vertrouwde omgeving te zijn. Er gaat niets boven thuis komen.

De weg naar huis viel me toch wel erg zwaar. Ik was misselijk en voelde me totaal niet goed, dit was ook de eerste uren thuis. Maar eigenlijk ging het daarna vrij snel beter. De dagen na de operatie thuis verliepen steeds makkelijker. De wondjes begonnen te helen, waardoor ik ook makkelijker en lekkerder kon zitten en liggen. Na drie dagen zijn we een stukje gaan wandelen in de buurt. Dit was een stuk van tien minuten en dat was meer dan genoeg, maar het was fijn om even naar buiten te kunnen. Verder deed ik weinig tot niets, maar het herstel leek erg goed te verlopen. Het was nu aftellen tot de afspraak en de diagnose. Dit zou de donderdag nadat ik thuis gekomen was plaats gaan vinden.