20-03-2018, was het dan zover. Wakker worden in het ziekenhuis en nog niet echt beseffen dat ik over een paar uur geopereerd zou worden. Op dat moment kan je nog alles, dus je loopt gewoon het ziekenhuis door om even buiten wakker te worden. Ontbijt zat er niet in, want voor de operatie moest ik nuchter zijn. Gelukkig mocht ik wel een paar slokjes drinken, waardoor ik gewoon mijn pijnmedicatie in kon nemen.

Zoals afgesproken was mijn partner er rond een uur of tien. We zijn samen even door het ziekenhuis gaan lopen. De operatie stond om 15.00uur gepland, dus we hadden nog genoeg tijd om even samen door te brengen. Nu was ik nog in staat om van de kamer af te zijn en rond te kunnen lopen, dus daar wilde ik dan ook even gebruik van maken. Ik wist niet hoe ik na de operatie eruit zou komen, dus ik wilde nu nog even genieten van de ‘vrijheid’.

Om 11.30uur werd ik gebeld door de verpleegafdeling. De OK was eerder klaar dan gepland, dus ik mocht nu al voor de operatie komen. Drie en een half uur eerder dan gepland. De stress begon wel even toe te slaan. Inmiddels had ik van mijn vorige operatie geleerd, dat hoe rustiger je de narcose in gaat, hoe beter je er weer uitkomt. Om die reden probeerde ik alles in mijn hoofd los te laten en alles gewoon over me heen te laten komen. Er niet teveel bij stil te staan en gewoon gaan.

Terug op de verpleegafdeling kreeg ik een heel charmant netonderbroekje aan en een blauw jasje. Vervolgens mocht ik in bed gaan liggen en werd ik naar de OK gereden. Mijn vriend liep naast mij en hield mijn hand vast. Voor de OK hebben we even afscheid genomen en dat was toch even slikken. Je weet nooit hoe een operatie gaat verlopen en of je er wel goed uitkomt. Dat blijft toch iets engs. Het was dan ook moeilijk om zonder hem de kamer in te rijden en hem daar alleen te laten staan.

In de kamer voor de OK werd ik nog even verneveld. Aangezien ik astma heb, wilden ze er zeker van zijn dat mijn luchtwegen vrij waren. Dit was wel even fijn en zorgde er ook wel voor dat ik enigszins rustig werd. Vervolgens kwam de anesthesist nog even de procedure van de pijnbestrijding met mij doornemen. Ik zou een epiduraal (ruggenprik) krijgen. Hij heeft kort uitgelegd hoe hij dit gaat inbrengen en vervolgens heeft hij een infuus geprikt. Voor de operatie kreeg ik een infuus en tijdens de operatie zou ik in mijn andere hand ook een infuus krijgen. Ik heb aangegeven dat ik rechtshandig ben en het dus fijn zou vinden als het blijvende infuus in mijn linkerhand geplaatst zou worden. Dit werd dan ook gedaan. Na een keer goed misprikken (wat bij mij normaal is helaas) zat het infuus er goed in. Ik moest nog even wachten tot de OK gereed was, zodat ik naar binnen mocht. In de tussentijd probeerde ik zoveel mogelijk te ontspannen, zodat ik rustig de narcose in zou gaan. Het ging eigenlijk allemaal best goed en rustig.

De anesthesist kwam mij halen om naar de OK te gaan. Daar mocht ik op de tafel gaan zitten en koppelden ze me aan de hartbewaking. Grappig dat je een jasje aan moet, want in de OK was dat jasje al snel weer uit. Hier werd de epiduraal geplaatst door drie mensen. Twee daarvan waren de anesthesisten die ik al eerder gezien en gesproken had. Ze waren erg meelevend en constant met mij in gesprek, dat heb ik als zeer prettig ervaren. Ze wisten mij ook op mijn gemak te stellen en dat is iets wat ik toch wel erg waardeer en belangrijk vond. De epiduraal plaatsen was even vervelend, maar echt pijn deed het niet. Het is mij dus enigszins meegevallen. Daarna mocht ik gaan liggen en geven ze wat medicatie in het infuus en de epiduraal. Ik weet nog dat er werd gezegd: “Hier ga je niet van slapen…”. Dit is tevens het laatste wat ik heb gehoord, voordat ik in slaap ben gevallen.

Om 15uur ongeveer was ik weer op de Vancouver, de uitslaapkamer. Dit is een high care, omdat de kans op complicaties bij een longoperatie groot zijn. Na de operatie werd ik dan ook twee uur lang gemonitord om te kijken of er complicaties waren. Ik weet nog weinig van dat moment. In ieder geval weet ik dat de volgorde van mijn herinneringen niet echt chronologisch zijn. Dit zal door de narcose komen. Ik blijk mijn partner telefonisch gesproken te hebben. Daarna heb ik hem wel nog aan mijn bed zien staan en het was fijn dat hij er even was. Ik weet dat ik een ijsje heb gekregen van de verpleging en dat er foto’s gemaakt zijn van mijn long. De anesthesist van voor de operatie heeft nog even bij mij gekeken en heeft de foto als goed beoordeeld, waardoor ik vrij snel weer terug mocht naar de kamer. Ergens tussendoor heb ik te horen gekregen dat de operatie geslaagd was. Ze hebben twee afwijkingen uit mijn long kunnen halen en naar het lab toe gestuurd. Het zou een week duren voordat er een uitslag bekend zou zijn, dus dat is nog even afwachten. Rond 17uur werd ik door de verpleging opgehaald en terug naar de kamer gebracht.