28-02-2018 zou ik eindelijk de uitslag van de longpunctie krijgen. Gelukkig was de afspraak in de ochtend. Je kan je voorstellen dat een uitslag, waarvan je leven af kan hangen, aardig wat druk op je zenuwen kan leggen. Dit was bij mij en mijn partner ook zeker het geval. Wat gaat er komen en in hoeverre ben ik behandelbaar. Wat kan het ziekenhuis voor mij betekenen? Kunnen ze nu eindelijk een diagnose stellen? Wat gaat er gebeuren? Genoeg vragen van onzekerheid. We gaan er heel open naar toe. Afgesproken dat we ervan uit gaan dat we nog niets te horen krijgen en dat ze het niet weten. Dit om teleurstelling te voorkomen. Toch heb je hoop dat er eindelijk een einde aan die onzekerheid gemaakt wordt. Dit speelde de dagen voor de uitslag.

Een dag voor de uitslag werd ik gebeld door het AMC longchirurgie, op het moment dat ik in de winkel even wat boodschappen aan het doen was. De telefoniste belde mij om te vertellen dat ik een week later me moet melden voor een intake voor een chirurgische ingreep. Wat ze gaan opereren kon ze mij niet vertellen, ook kon ze mij de uitslag van de punctie niet vertellen. Ik raakte van slag en in paniek. Ik moest dus geopereerd worden, maar niemand kon mij vertellen waarom. Wat voor ergs was er uit de longpunctie gekomen? Is het zo erg dat ik een week later al onder het mes moet? Wat is er allemaal aan de hand? Een lading vol met emotie overviel me. Mijn partner geprobeerd te bellen, maar die was aan het werk en onbereikbaar. Ik wist niet wat ik moest doen, dus in tranen naar een bekende gegaan om even steun te krijgen. Mijn verhaal werd aangehoord en het was inderdaad erg vreemd in welke volgorde dit ging, mede omdat ik de volgende dag een afspraak zou hebben voor de uitslag. Die bekende van mij raadde mij aan om even naar de longarts te bellen en om uitleg te vragen. De assistent gaf aan dat dit inderdaad vreemd is, mede omdat er niks in de computer staat over een uitslag of operatie. Zij zou er voor zorgen dat de longarts mij diezelfde dag nog zou bellen. Inmiddels waren er wat uurtjes verstreken en ik was wat gekalmeerd. Ik besloot om mijn partner nog eens te bellen. Opnieuw was hij onbereikbaar, waardoor ik besloot hem op te gaan zoeken op zijn werk. Op dat moment belde hij mij terug. Hij zou de longarts ook nog even bellen om de druk op te voeren en vervolgens zou hij naar huis komen. Mijn partner bracht het een stuk positiever dan ik deed in mijn paniekerige reactie. Hij vertelde mij dat het ook positief kan zijn als het operatief te verwijderen is. Hier heeft hij natuurlijk een punt. Misschien is het na één operatie wel klaar. Het is dus even afwachten tot de longarts belt. Weer een stukje onzekerheid en angst erbij.

Later die middag belde mijn longarts. Helaas, de arts kon ons nog steeds geen zekerheid geven. Uit het stukje weefsel van de punctie hebben ze enkel longvlies gevonden. Dit kan betekenen dat het niets is, maar het kan ook betekenen dat ze een millimeter naast de afwijking geprikt hebben, waardoor ze niks hebben kunnen vinden. Het kan nog steeds iets onschuldigs zijn, maar het kan ook zeker nog steeds iets levensbedreigends zijn. De situatie en onzekerheid is dus nog steeds onveranderd. Om die reden heeft de arts in overleg met de artsen van het AMC besloten één van de afwijkingen operatief te verwijderen. Dit zou ik te horen krijgen tijdens mijn afspraak, maar het AMC was wat te voorbarig met contact opnemen. Hierdoor is alles langs elkaar heen gegaan en via de verkeerde volgorde. De longarts heeft zijn excuus aangeboden voor de onzorgvuldige aanpak en begreep dat dit voor paniek gezorgd heeft. De volgende dag zou ik alsnog op de polikliniek komen om de details van de uitslag en de operatie te bespreken.

Tijdens de afspraak werd duidelijk wat ze wilden gaan doen. In beide longen zijn afwijkingen te vinden. In totaal zijn er acht afwijkingen zichtbaar op de scan. Mijn linkerlong is verkleefd aan het longvlies, dit betekent dat het risicovol is om die kant te gaan opereren. Voor een longoperatie moeten ze de long inklappen. Dit kun je vergelijken met een ballon leeg laten lopen. Door de verkleving is dit aan de linkerkant erg lastig, waardoor de artsen hebben besloten de afwijking aan de rechterkant te verwijderen. Het is een relatief kleine ingreep volgens de longarts, maar een longoperatie heeft toch wat voeten in de aarde. Er kunnen natuurlijk aardig wat complicaties voorkomen bij zo een ingreep. Het AMC voert de ingrepen uit, waardoor ik opgenomen zal worden in het AMC. Eerst zal ik daar een intake krijgen, waarbij ik alle voorbereidingen voor de operatie krijg en alle nodige informatie krijg te horen. Vervolgens zal de operatie daar plaatsvinden. Na de operatie kom ik weer terug bij mijn eigen arts in het Flevoziekenhuis voor hopelijk een passende behandeling bij de gevonden diagnose.

Weer geen zekerheid, maar gelukkig wel duidelijk hoe ze verder gaan onderzoeken.