Al een jaar niks geschreven en te druk geweest, niet de behoefte om van me af te schrijven. 

Het is nu 23:30 uur op 21 november 2022. De datum waarop 2 jaar terug mijn darm werd verwijderd en mijn leven in één slag veranderde. Over een half uur is het de datum waarop ik 2 jaar geleden in kunstmatige coma werd gebracht. 

Deze paar dagen, voor mij zwarte dagen, waarvan ik ze het liefste over wil slaan. Dubbele gevoelens… Enerzijds ben ik natuurlijk ontzettend blij dat ik weer met beide voeten in het leven sta en van het leven mag genieten. Iets wat ik ook elke dag weer probeer. Anderzijds sta ik deze dagen stil bij wat er is gebeurd en heb ik flashbacks en nachtmerries over hoe slecht het ging. De herinneringen die vaag zijn, de puzzelstukjes die nog steeds missen, de woede dat ik zo ziek ben geweest en nog steeds niet dezelfde ben en dit waarschijnlijk ook niet meer zal worden, het schuldgevoel als ik terugdenk aan de pijn in mijn omgeving, de angsten dat ik dit ooit weer door zou kunnen maken en vooral de onzekerheid. 

2 jaar alweer en ik ben heel sterk, maar soms, zeker momenten als nu, voel ik me heel klein en wil ik het liefst alleen maar huilen in een hoekje en hopen dat de pijn overgaat. Op momenten als deze vind ik het lastig om mezelf ertoe te zetten geluk te voelen, geluk wat ik het laatste jaar veel heb mogen voelen. Lastig om de gemixte gevoelens bespreekbaar te maken, de pijn en het verdriet er te laten zijn. 

In plaats daarvan in mijn schulp te kruipen, afleiding te zoeken en te hopen dat het snel overgaat. Het snel 14 december is, de dag waarop ik thuis kwam en het allemaal weer beter ging. Weer vooruit te durven kijken en niet achterom.