Na de longpunctie kwam er bij mij een stuk onzekerheid los. Ik begon mezelf veel meer zorgen te maken over wat er nou aan de hand kon zijn. Zeker omdat de pijn maar toe bleef nemen, de medicatie elke keer verhoogd werd en de bijwerkingen van de medicatie ook toenamen. Zoals eerder beschreven kreeg ik een lading oxycodon om de pijn te bestrijden. Oxycodon is een morfinepil. Hier werd ik dan ook aardig koekkoek van, zoals ik het zelf noem.

Momenten dat ik niet helemaal helder was, veel nachtmerries, suizende oren, misselijkheid en overgeven. Vooral de misselijkheid en het overgeven was erg vervelend. Als kind had ik al een hekel aan overgeven en deed ik dit dus eigenlijk ook nooit. Door de pillen kwam het opzetten als kool en kon ik niks anders dan het er uit te gooien. In het begin voelde ik me er erg naar bij, maar uiteindelijk begint ook dat te wennen.

Met de dag ging ik mezelf zieker voelen. Mijn lichaam begon op te raken. Pijn kost natuurlijk erg veel energie en inmiddels liep ik al twee maanden met pijn rond. Dit alles begon mijn leven in de hand te krijgen. Ik kon geen volledige dagen meer naar school. Een lesavond dansen kon ik niet meer volhouden. Vaak na een half rondje dansen moest ik gaan zitten, omdat ik gewoon op was. Het huishouden kon ik niet meer bijhouden, omdat mijn lichaam gewoon protesteerde. Naar mate ik zieker begon te worden, begon de onzekerheid ook meer toe te slaan. In het begin dacht ik nog misschien is het wel iets onschuldigs en stel ik me wel aan. Is er eigenlijk niets aan de hand en kan het snel opgelost worden. Het duurde en duurde maar, waardoor de angst dat er iets ergs uit zou komen toenam. Wat als het wel longkanker is? En het zich in twee longen verspreid heeft? Dan kan het zomaar zijn dat ik mijn 25^e levensjaar niet eens haal. Dit behoorde zeker tot de mogelijkheden. Constant in mijn hoofd speelde het wat als… Om die reden hebben mijn partner en ik een uitvaartverzekering afgesloten. Uiteraard is het natuurlijk handig om een uitvaartverzekering te hebben, ook als het niet aflopende zaak blijkt te zijn. Maar stel nou dat… Stel nou dat ik nog maar heel kort te leven heb. Dit is de grootste angst en onzekerheid gedurende dit proces geweest.

Ik heb in het verleden het een en ander meegemaakt, waardoor ik een jaar terug psychisch in een flinke dip heb gezeten. Ik vond mezelf niet waard om te leven en wilde dan ook niet leven. Sinds een jaar therapie heb ik veel geleerd over mezelf en over het leven. Ik ben waarde gaan hechten aan het leven en heb ingezien hoe belangrijk bepaalde dingen voor mij zijn. Ook ben ik in gaan zien welk doel ik in het leven heb en wat ik graag allemaal nog wil bereiken. Sinds november had ik echt weer zin in het leven en ik was trots op wat ik tot nu toe bereikt had. Ik had voor mezelf weer mogelijkheden gecreëerd en kon voor het eerst zeggen dat ik gelukkig ben met het leven dat ik voor mezelf aan het uitstippelen was. En nu…. Nu zou ik misschien wel dood gaan, doordat een ziekte mij nekt. Net op het punt dat ik weer zin in het leven had. Eindelijk wil ik leven en dan was het misschien wel afgelopen. Dit is mijn grootste angst geworden in dit proces. Wat als… Op die vraag zou hopelijk snel een antwoord komen, als de uitslag van de longpunctie bekend werd. Op dit punt had ik besloten mezelf niet meer druk te maken om de kleine dingen, maar juist te gaan genieten van alles om me heen. Het mooie van het leven zien en daar optimaal van gaan genieten, voordat het te laat zou zijn. De onzekerheid was killing, maar ik heb er zeker heel veel van geleerd. Ik ben opener in het leven gaan staan, een stuk zelfverzekerder en positiever. Ik ging weer dingen zien waar ik onwijs van kon genieten, dingen die ik eerder niet meer zag. Een straaltje zon kon mij volledig opfleuren. De kleine dingen in het leven kregen meer waarde dan ooit te voren. Ik voelde me als herboren. Genieten van alles wat er is, zolang dit nog mogelijk mag zijn.