Sinds maart vorig jaar weet ik dat ik ziek ben. In juli kwamen daar pijnaanvallen bij, die zo erg waren dat ik niets meer kon. Op zo een moment wilde ik ook echt niet meer. Elke keer weer naar het ziekenhuis en met extra morfine naar huis. Nu een jaar later erachter gekomen dat ik waarschijnlijk al die tijd last heb gehad van galstenen. 

De afgelopen maand was een hel. Ik heb me veel ziek gevoeld. Twee weken terug bereikte het zijn toppunt met extreme pijn. Bij de huisartsenpost geweest en opnieuw werd ik met pijnstilling naar huis gestuurd. Helaas haalde dit alleen de scherpe randjes eraf. De dag erna mijn arts gesproken, ze vond het vreemd dat er niks gedaan werd en ik moest de volgende dag gelijk komen voor een echo, bloed en urine onderzoek. 

De dag dat ik naar het ziekenhuis moest, bleek ik volledig geel te zijn. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt, maar dit moest mijn lever zijn. Na de onderzoeken bleek dit ook het geval. Mijn leverwaarden waren erg verhoogd, maar op de echo was niks zorgwekkends te zien. De omschreven pijn noemde ze koliekpijn en dat zou wijzen op een gepasseerde galsteen. Vanaf nu zou het beter gaan. Bij pijn of koorts gelijk naar het ziekenhuis in Amersfoort bellen. Ze gaf me goede hoop. 

Helaas vervaagde de hoop met twee uur. Ik was nog geen uur thuis en ik verging van de pijn. Aangezien ik met moeite gestopt ben met de morfine een paar weken terug, wilde ik er niet meer aan beginnen. Toch was deze pijn onhandelbaar, dus heb ik het toch geslikt. Onder de hete douche zittend en wachten tot de medicatie aan zou slaan en ik weer iets zou kunnen. Helaas werd het alleen maar erger, dus toch maar gebeld. We moesten gelijk naar de SEH in Amersfoort. 

Ik kan je vertellen de weg van 40 minuten is een hel als je zoveel pijn hebt. Recht op een rotonde afrijdend vraag ik mijn vriend om alsjeblieft geen hobbels of bochten te nemen. Waarop hij zegt kies maar, bochten of hobbels... Je kan je voorstellen dat ik moest lachen, maar ook dat deed vreselijke pijn. 

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, is het wachten en wachten. Dat is nou eenmaal zo. Controles werden gedaan en extra medicatie werd gegeven. Weer bloed afgenomen en mijn waarden waren nog verder omhoog gegaan dan in de ochtend. De galsteen moest er dus nog zitten. Met pijnstilling mocht ik naar huis om de volgende ochtend terug te komen. Met een camera zouden ze dan aan de hand van een kijkoperatie de steen verwijderen. Gelukkig wel onder sedatie, dus ik zou niks mee krijgen. 

Toen ik wakker werd, bleek de steen er niet te zitten. Ze hoefden dus niets te verwijderen. Wel zat mijn galblaas vol stenen. Degene waar ik last van had, is waarschijnlijk vlak ervoor gepasseerd. Ik had al snel minder pijn en knapte aardig op. Al was ik wel nog best zwak, maar wat wil je dan na vijf dagen helse pijnen.

Ik bleef in het ziekenhuis liggen voor observatie en om te bespreken wat ze er mee gaan doen. Ik was voor een galblaasverwijdering, als dat ervoor zorgt dat ik dit nooit meer mee hoef te maken dan teken ik ervoor. 

De MDLarts was het gelukkig met mij eens en zou de galblaasverwijdering voorstellen aan de chirurg. Op donderdag zou ik te horen krijgen of ik voor OK zou mogen, dus vanaf middernacht nuchter.

Om 17.00 uur kreeg ik eindelijk te horen dat de operatie akkoord is en de volgende dag plaats zou vinden. Ik zou pas vlak voor OK weten hoelaat, omdat ik op de spoedlijst zou komen. Dat is of er tussendoor of achteraan. Weer afwachten dus. Ik mocht weer eten en drinken tot middernacht en dan zou het nuchter afwachten weer beginnen. Twee onwijs lange dagen kan ik je vertellen.

Vrijdagavond om half negen was het zover. Eindelijk mocht ik voor OK. Alles ging snel en voorspoedig en om half elf was ik terug op de afdeling. Even naar de wc gewandeld, wat gegeten en in de rolstoel buiten geweest. Daarna in bed met pijn, maar de ergste pijn was de volgende ochtend verdwenen. Na een paar uur mocht ik alweer naar huis.

Nu ruim een week thuis heb ik geen pijn meer, alleen wat last van de wondjes. Verder erg vermoeid mede dankzij de narcose en nog wat zwak. Bizar dat ik me na zo een operatie eigenlijk veel beter voel dan het afgelopen jaar. 

Mijn galblaas is nu opgestuurd en er wordt gekeken of de egpa daar ook zichtbaar in is. Dit is even afwachten, maar veel maakt het niet meer uit. Hij is er gelukkig uit en kan mij in ieder geval geen pijn meer bezorgen. Nu eerst even goed herstellen. En duimen dat dit inderdaad de oplossing is geweest voor mijn pijnen, zodat het vanaf nu allemaal makkelijker wordt om mee om te gaan.