Vrij snel werd de longpunctie ingepland, namelijk op 20-02-2018. Dit gebeurde gelukkig gewoon in het Flevoziekenhuis en was een dagopname. Mijn partner heeft een aantal jaar geleden ook een longpunctie ondergaan toen er een tumor in zijn long gevonden was. Hierdoor heeft hij mij van te voren goed kunnen voorbereiden op de punctie.

Het zou veel pijn doen en erg naar zijn, maar het moet gewoon even. Dus even doorbijten. De dag van de opname was ik erg onrustig. Mijn partner heeft mij heel eerlijk verteld hoe hij het ervaren heeft, maar om er een voorstelling van te kunnen maken was erg lastig. Ik moest het zelf maar even ondergaan. De punctie werd van elf uur naar vier uur geplaatst. Ik was nuchter en mocht mijn oxycodon (die inmiddels al flink opgehoogd was naar de 40mg per dag) niet innemen. Hierdoor had ik inmiddels weer veel pijn. Doordat de punctie verplaatst was, mocht ik gelukkig wat eten en mijn medicatie innemen. Vanaf twaalf uur moest ik nuchter zijn. Rond een uur of twee was de oxycodon ook alweer uitgewerkt, waardoor de pijn langzaam terug begon te komen. Op de kamer had ik gelukkig een bed, dus daar nog wat geprobeerd te slapen. De dag kostte me best veel energie. Om vier uur mocht ik dan eindelijk naar de punctie toe. Dit gaat via de CT-scan, dus gebeurd bij de radiologie. Mijn partner liep met mij mee tot aan de deur. Wegens de stralingen mocht hij niet mee naar binnen en heeft op de gang op mij moeten wachten. Vanaf dat moment sloeg de stress bij mij meer toe. Het bed bleef op de gang staan en ik moest zelf de kamer inlopen. Daar werd mij gevraagd om mijn bovenlichaam te ontkleden en op mijn buik plaats te nemen. Tijdens de punctie mag je niet bewegen, dus zorg ervoor dat je lekker ligt. Dit werd mij nadrukkelijk verteld. Nu lig ik door de grote van mijn borsten sowieso al niet lekker op mijn buik, maar hij zei dat het twintig minuten zou duren. Dit moest ik in deze houding toch wel vol kunnen houden..

Eenmaal op die tafel, ga je eerst een aantal keer door de scan heen. Ze gaan dan kijken naar de afwijking om aan te prikken. Je hoort diep inademen, adem vasthouden…. en adem maar weer door. Elke keer weer. Daarna tekenen ze iets op de plek waar ze moeten zijn. Opnieuw ga je weer de scan in. Vervolgens krijg je iets van stickers op je rug. Ik kon dit natuurlijk niet zien, dus ik vertel hoe het voor mij voelde. Wat er exact gedaan werd, weet ik niet en is mij ook niet verteld. Uiteindelijk heb ik een tijdje onder de scan liggen wachten. Blijkbaar moest degene die de punctie uit zou voeren nog komen. Al die tijd mocht ik niet bewegen. Elke millimeter die ik zou bewegen, zou het onderzoek kunnen verstoren. Inmiddels had ik alweer veel pijn en zoals je misschien je kan voorstellen, lang in dezelfde houding liggen veroorzaakt kramp. Met veel pijn en moeite ben ik stil blijven liggen. Ik was erg opgelucht toen de radioloog er bleek te zijn en de punctie werkelijk kon gaan starten. Eerst verdoven ze de plek van de punctie. Vervolgens steken ze een naald in je rug tot aan de long. Dit was erg pijnlijk, alleen omdat ik stil moest liggen mocht ik hier niet op reageren. Met die naald en al ga je weer een aantal keer door die scan heen. Terwijl de pijn niet afzakt. Vervolgens nemen ze het stukje weefsel weg en ronden ze de biopt af. Opnieuw moet je door de scan heen, zodat ze kunnen kijken of er niks beschadigd is. Daarna hebben ze mijn rug netjes schoongemaakt en mocht ik overeind komen zitten. Het voelde nog steeds alsof die naald in mijn long stak en ik had constant een soort van verkramping in mijn long. De pijn en het gevoel is moeilijk te beschrijven, maar ik stortte in. Ik wilde de kamer uit, naar mijn partner en daar uithuilen. Hij begreep in ieder geval hoe het voelde. Nu snapte ik zijn beschrijving van de longpunctie. Het was niet voor te stellen hoe naar dit was. Toen ik aangekleed was, werd ik door een verpleegkundige naar mijn bed geholpen en daar werd ik opgevangen door mijn partner.

Terug op de afdeling moet je nog een paar uur wachten tot je naar huis mag. Dit omdat het aanprikken van de long een klaplong kan veroorzaken en dan lig je dus al onder controle. De pijn bleef een tijdje hangen, maar na een paar uur werd het al veel minder. Rond half tien in de avond mocht ik eindelijk naar huis, nadat alles op de foto er goed uit bleek te zien. Het was een hele zware dag geweest en het onderzoek was me heel zwaar gevallen, maar de steun van mijn vriend en zijn kennis voorafgaande aan het onderzoek hebben mij erdoorheen gesleept. Onderweg naar huis nog even gestopt bij de dansschool. De dansschool is voor mij een tweede thuis, waar ik veel steun vind. Daarnaast is het voor mij even een uitlaatklep, een plek waar ik even mijn zorgen buiten kan laten staan en mijn hoofd leeg kan maken.

Mijn partner sprak die dag en de dagen na het onderzoek veel lof naar mij uit en hoe trots hij op mij was hoe ik dit gedaan had. Dit heeft mij zeker geholpen in de dagen van onzekerheid naar de uitslag toe, maar ook zeker in het bijkomen van het toch wel heftige onderzoek.