Een week lang heb ik mezelf er mentaal op voorbereid om op de maandag even een paar uur naar school te gaan. Na een maand thuis te hebben gezeten, werd het toch tijd om het een en ander aan praktische zaken te gaan regelen. 

Op dit moment ben ik bezig met een minor event management te Zwolle. Dit moet ik voor september afgerond hebben om te kunnen afstuderen als docent Nederlands. Door de diagnose van de ziekte en de operatie en alles erbij, is de studie even tot stilstand gekomen. De tijd loopt natuurlijk gewoon door, terwijl ik even stil sta. Toch wil ik ondanks de ziekte en alles eromheen, alles op alles zetten om mijn studie tot een goed einde te brengen. Dat betekent dat ik mijn minor voor september moet halen en ik daarna gewoon af kan gaan studeren. De afgelopen jaren heb ik hier onwijs hard voor gewerkt en ik wil niet dat de ziekte van Wegener/GPA roet in het eten gaat gooien. Dus op doorzettingsvermogen, mentaliteit en oplossingsgericht denken toch proberen het tot een goed eind te gaan brengen. 

De minor bestaat normaal gesproken uit twee dagen school, waarin we bezig zijn met een project en twee dagen stage. Dit betekent dat ik vier hele dagen van huis moet kunnen zijn om de minor te kunnen behalen. Met de ziekte en mijn energielevel is dit op dit moment onmogelijk. Vandaar dat ik besloten heb mezelf nu te focussen op het project en dus de twee dagen school. Als dat ik juni afgerond is, kan ik daarna mezelf focussen op de twee dagen stage en op die manier voor september de minor afronden. In theorie klinkt dit als een oplossing, maar de vraag was natuurlijk of de school daarmee akkoord zou gaan. 

Spannend voor het eerst sinds een maand weer wat langer en verder van huis weg. Ook voor het eerst dat ik weer alleen weg ga. Ik vond het best wel eng, omdat ik niet wist hoe mijn lichaam erop zou gaan reageren. 

De dag startte al goed, doordat ik mijn trein had gemist. Gelukkig toch nog op tijd op school voor mijn gesprek. Bij aankomst op school was ik eigenlijk al moe, maar ik heb geprobeerd die vermoeidheid even te parkeren. Het gesprek verliep goed en de school gaat akkoord met mijn oplossing om op die manier toch de minor te kunnen halen. Dit was voor mij een erge opluchting. 

Ik heb een college van twee uur bijgewoond. Dit ging eigenlijk best goed. Mijn energielevel was wel erg laag, maar het voelde fijn om weer even wat nieuwe kennis tot me te nemen en met iets anders bezig te zijn dan met het ziek zijn. Na het college had ik een uur tussenuur, voordat we een groepsbespreking hadden over het project. Dit uur wachten was toch wel zwaar en misschien heb ik daarin wat veel van mezelf gevraagd. Extra pijnstilling ingenomen, omdat de pijn begon toe te nemen. Ik wilde graag wachten tot die bespreking, zodat ik er in ieder geval een keer bij ben. De rest van de besprekingen kan ik via skype bijwonen, als ik niet in staat ben om naar school te gaan. 

Om half twee was ik klaar op school en dat was eigenlijk al genoeg geweest. Ik voelde me erg sloom en was erg moe. Als een zombie ben ik teruggegaan naar de trein en mijn weg naar huis gevolgd. Eenmaal thuis was ik ontzettend blij dat ik weer op de bank lag en het duurde ook niet lang voordat ik in slaap viel. Mijn lichaam voelde erg zwak aan en ik had extra pijnstilling nodig om de pijn onder controle te houden. Wel ben ik blij dat ik weer even naar school ben geweest en even met iets anders bezig te zijn geweest dan die stomme ziekte. Nu weer even bijkomen en rustig aan doen, zodat ik binnenkort weer genoeg energie heb om iets te gaan doen.