23 december 2017, de dag waarop dit hele circus gestart is. In de avond hadden we kerstbal, waar ik elk jaar erg naar uitkijk om naar toe te gaan. Om genoeg energie te hebben, ben ik in de middag nog even een uurtje gaan slapen. Toen ik wakker werd, had ik een enorme steek in mijn linkerzijde. Verkeerd gelegen zou je denken, precies wat mijn vriend en ik ook dachten.

Gewoonweg een spiertje verrekt. Die avond veel pijn gehad met ademhalen, maar er gingen niet echt alarmbellen rinkelen. Het kwam uit het niets opzetten. Na een week had ik nog steeds last en werd het toch maar eens tijd om langs de fysiotherapeut te gaan. Zij kon mij vertellen dat dit in ieder geval geen spierenkwestie was, maar vreemd was het wel. Er werd dus aangeraden om even langs de huisarts te gaan. Aangezien het de vrijdag voor oud en nieuw was, moest het allemaal snel. Die afspraak was dan ook drie uur later. De huisarts kon eigenlijk niets vinden en dacht aan een ontsteking van het kraakbeen. Dit was het meest aannemelijke, aangezien mijn longen goed leken te zijn. Met naproxan (ontstekingsremmende middelen) weer terug naar huis. Dit mocht helaas niet baten. Elke nacht werd ik weer wakker van de pijn. Paracetamol werkte niet, warmte en kou gaf ook geen verschil en de pijn werd alleen maar erger. Twee weken de ontstekingsremmende middelen de kans gegeven om te gaan werken, voordat ik terugging naar de huisarts.

Sinds 11 januari 2018 ben ik terecht gekomen in een rollercoaster van emoties en medische toestanden. Terug bij de huisarts werd er gedacht aan een longembolie, aangezien ik vlak daarvoor bijna twee maanden in het gips had gezeten. Bloedwaarden moesten gecheckt worden in het ziekenhuis en ik zou gebeld worden als het mis was. Nadat ik een uur thuis was, werd ik al gebeld. Ik moest z.s.m. naar de SEH. Mijn waarden waren te hoog en het kon weleens een longembolie zijn. Bij de SEH zijn er gelijk foto’s gemaakt en een infuus ingebracht. Ook is er weer bloed afgenomen en hebben ze uiteindelijk een CT-scan gemaakt. Op de CT-scan was echter geen longembolie te zien. Wel waren er twee afwijkingen te zien, die daar overduidelijk niet horen te zitten. Daarnaast was er vocht achter mijn long gevonden. Wat dit kon zijn wist de dienstdoende arts op dat moment niet. Dit moest overlegd worden met de artsen in het AMC, voordat hij daar verdere uitspraken over kon doen. Ook moesten er weer aanvullende bloedonderzoeken gedaan worden. Aan de hand van die bloedonderzoeken zouden ze wellicht kunnen weten wat die afwijkingen konden betekenen. Voor de pijn, om weer te kunnen slapen, naast de Naproxan een morfinepil meegekregen. De Oxycodon 5 mg kortwerkend zou mij voldoende pijnstilling moeten geven om de nacht door te komen.

De dagen erna was het afwachten op een afspraak bij de longarts en meer duidelijkheid. Er gaat van alles door je hoofd heen, maar je hebt geen idee wat je moet denken. Het hoort er niet te zitten, het doet vreselijk veel pijn, maar wat het is kan niemand je op dat moment vertellen. Dit was zeer frustrerend en dan wacht je dat weekje ook nog maar even af. De Oxycodon gaf een klein beetje verlichting aan de pijn, alleen lang niet voldoende om de dagelijkse dingen pijnvrij te kunnen doen. Laat staan een goede nachtrust te pakken.

Eenmaal terug bij de longarts bleek er nog niet veel duidelijk te zijn. Het kon van alles zijn. Van reuma tot kanker, van een ontsteking tot weet ik veel wat. De ergste ziektes kwamen langs en ik klapte eigenlijk alleen maar dicht. Ik wist niet of ik nou negatief moest denken en bang moest zijn voor het ergste of dat ik positief ingesteld moest zijn en er vanuit moest gaan dat het wel goed zou komen…

De arts raadde aan om opnieuw een CT-scan te laten maken, maar deze keer in het AMC. Zij hebben betere apparatuur, waardoor de afwijkingen waarschijnlijk duidelijker te zien zijn. Wellicht zou daar meer duidelijkheid uit komen. Ook moest ik opnieuw verschillende bloedonderzoeken laten doen. Braaf dit allemaal maar weer gedaan. Twee weken daarna kreeg ik opnieuw te horen dat ze geen flauw idee hadden wat voor ziektebeeld ik had. Kanker stond nog steeds op het lijstje, maar wegens mijn leeftijd (24jr) stond deze onderaan. De eerstvolgende stap zou een longpunctie zijn. Op die manier nemen ze een stukje weefsel weg, waaruit ze hopelijk een diagnose kunnen stellen. De stap daarna zou namelijk een operatie zijn.