Morgen vier weken terug was het eindelijk zover. Lang op moeten wachten, maar eindelijk was het moment daar dat mijn stoma zou verdwijnen. Weken, dagen vol spanning gezeten. Dit was tevens mijn eerste 'vrijwillige' en 'geplande' operatie, waar ik dan ook zo ontzettend naar uitkeek. 

Begrijp me niet verkeerd, het leven met een stoma is prima te doen. Als het opnieuw nodig zou zijn om mijn leven te redden, zou ik er opnieuw voor gaan. Toch was het verlangen om die plak niet meer op te hoeven plakken en gewoon naar de wc te kunnen en enigzins weer 'normaal' te zijn, erg groot. 

25 augustus mocht ik dan eindelijk naar het ziekenhuis. Met dubbele gevoelens ging ik deze dag tegemoet. De laatste keer OK was niet geheel vlekkeloos verlopen en heeft bijna het einde van mijn leven betekend. De weg naar de operatie toe, merkte ik aan mezelf dat ik rekening met alles hield. Ik denk niet dat veel mensen het door hebben gehad, maar onbewust was ik toch een soort van afscheid aan het nemen van dierbaren. Rekening houdend met dat het opnieuw mis zou gaan. 

Toch probeerde ik er heel positief in te gaan en hopende dat alles voorspoedig zou gaan. En dat ging het in eerste instantie ook. Ik werd helder wakker, voelde me super goed en was ontzettend blij bij het zien van mijn buik. Ik heb nog steeds een lelijk litteken, maar mijn buik is niet meer misvormd en er zat geen stoma meer op. Die avond heb ik gebeld, ingelogd bij een vergadering van de Triathlon (waar ik manager ben en waarvan de voorbereidingen twee weken na OK zouden beginnen), wat gegeten etc. Alles leek heel soepel te verlopen. De volgende ochtend kwam de chirurg dan ook om kwart voor acht en ik bedankte hem voor zijn werk. Ik voelde me zo ontzettend goed en was zo opgelucht dat het goed was gegaan. Helaas mocht het niet zo zijn en bleek dit een 'laatste' opleving. Met pijn en moeite kreeg ik wat naar binnen en twee uur later kwam alles er ook weer uit. Ik at en dronk de rest van de dag weinig tot niks, maar bleef overgeven. Dit veroorzaakte uiteraard ook een druk op mijn buik, wat niet goed is voor de wonden. Die avond hebben ze besloten een maaghevel te plaatsen. Mijn maag deed niet meer wat het moest doen, ook mijn slikreflex deed het niet meer. De maaghevel zou dit moeten oplossen, maar wat een vreselijk ding is dat. Eerst om in te brengen, maar ook daarna is het echt een hel. 

Dit kon ik op zich nog wel opbrengen, zolang de operatie maar geslaagd zou zijn. 

Die avond ging het toch nog verder mis. Mijn organen stopten ermee en mijn hart sloeg 140, terwijl ik niks deed. De artsen maakten zich zorgen en de IC werd weer ingeschakeld. Bij mij sloeg de angst toe. Mijn partner was net naar huis en het ging mis, maar we wisten niet hoe snel het echt fout zou gaan. Door de maaghevel kon ik niet in paniek raken, aangezien het heel vervelend voelde. Ik moest dus proberen te ontspannen, maar alles in mijn lichaam gilde en huilde. Niet weer dit gebeuren, niet weer dat mijn lichaam opgeeft, terwijl ik nog zoveel wil doen. Ik wil dit niet meer. 

Dit was een helse nacht met veel artsen en verpleegkundigen aan mijn bed. Nauwelijks slaap en achteraf gehoord dat zelfs de crashcar en de IC al klaar stonden. Op dat moment heb ik ook uitgesproken: "Als dit elke keer gaat gebeuren, hadden ze me net zo goed in november kunnen laten gaan. Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud en hoelang ik nog wil en kan vechten."

De volgende ochtend hebben ze een CT-scan gedaan, waarbij ze drie plekken vocht hebben gevonden. Door middel van een punctie hebben ze gekeken of er een naadlekkage was of gewoon wondvocht. De punctie liet niet een duidelijk beeld zien en volgens de radioloog moest het eerst naar het lab. De chirurg en de arts waren het daar niet mee eens. Bij het zien van de spuit werd ik direct naar doorgestuurd naar de OK. Nog steeds heel bizar dat de OK leeg stond en op mij aan het wachten was. Binnen no-time lag ik op de operatiekamer te hopen dat ik niet wakker zou worden met stoma en werd ik opnieuw voor de tweede keer in drie dagen tijd onder narcose gebracht. 

Deze keer werd ik minder helder wakker en viel de operatie me een stuk zwaarder. Wel was ik opgelucht dat ik wakker werd zonder stoma en met een dichte buikwond. De zondag werd ik pas een stuk helderder. De ontstekingswaarden waren van 404 naar 159 gedaald, dus dat was een goed teken. Ook mocht eindelijk de maaghevel eruit en daardoor knapte ik gelijk al een stuk op. Ik kreeg weer kracht om te vechten en hier uit te komen. Snel te herstellen, zoals alleen ik dat kan. Zoals ik altijd zeg... "En door..."

De donderdag mocht ik dan ook naar huis met preventief gebruik van antibiotica en na twee weken een afspraak bij de chirurg. Vorige week had ik dan ook de afspraak en de chirurg was erg blij om te zien hoe ik erbij zat. Het is haast onwerkelijk dat ik drie weken ervoor nog dood lag te gaan. Mijn buik zag er heel goed uit en de hechtingen mochten verwijderd worden. Wel het dringende advies om de breukband nog zes weken non-stop te dragen en daarna een jaar bij zwaardere activiteiten. Maar ach.. dat neem ik voor lief, zolang ik maar weer alles mag en kan doen. Op dit moment gaat het op en af. Mijn eetlust is zo goed als weg sinds de operatie, dus dat is wel lastig. Nu ook twee slechte dagen met aardig wat koorts, maar goed te doen met paracetamol. Hopelijk is het enkel de vermoeidheid. Donderdag spreek ik weer met mijn arts en dan ga ik horen of er onderzoeken noodzakelijk zijn.... 

Op dit moment wil ik heel hard vechten voor mijn herstel, uitkijken naar het moment dat ik weer kan werken en dansen en plannen maken voor de toekomst. Al durf ik niet te zeggen dat ik nog zo een zware strijd aan durf en door kan en wil maken. Voor nu sta ik daar niet te lang bij stil en ben ik er gewoon nog/weer en ga ik door met proberen te genieten van wat het leven mij nog te bieden heeft.