Vanaf mijn 18e wil ik al heel graag kinderen. Ik ben altijd al van mening geweest dat je daarvoor een stabiele omgeving moet hebben. Huisje, boompje, beestje, maar ook afgestudeerd moet zijn en een goede baan moet hebben. Eindelijk komt dit in zicht..... al gooit die verdomde ziekte hoogstwaarschijnlijk alles overboord of in ieder geval tijdelijk...

Inmiddels ben ik geen 18 meer, maar alweer 26 jaar. Inmiddels had ik gehoopt afgestudeerd te zijn en moeder. Ondanks mijn diagnose en aardig wat ziekenhuisopnames de afgelopen jaren, heb ik het voor elkaar gekregen om in mei af te studeren als docent. Ook heb ik inmiddels een baan gevonden, waar ik in juli zal gaan starten. Mijn 'stabiele' leven en de eisen die ik voor mezelf gesteld had, voordat ik mama zou mogen worden, heb ik inmiddels behaald. Alleen wist ik toen niet dat ik zo ziek zou worden, dat ik niet zwanger mag zijn. 

Er zijn dus nieuwe eisen bijgekomen. Ik slik een medicijn waarmee een zwangerschap gevaarlijk is voor moeder en kind, dit moet ik dus zeker niet willen. Om weer terug te mogen op de prednison, zonder andere medicijnen moet ik eerst zes maanden stabiel zijn. Ik moet dus tot 4 december 2020 stabiel zijn. 

Ondertussen maken we alvast plannen met meerdere gynaecologen, internisten en andere artsen. Een zwangerschap zal namelijk ook niet normaal verlopen en voornamelijk medisch zijn. Mijn kinderwens is groter dan de angsten voor de ziekte en alle onderzoeken. Als ik zwanger mag worden, zal ik voortdurend onder controle staan, extra medicatie moeten slikken en voorzichtig moeten zijn. 

Dit alles is toekomstmuziek. Nu maar vooral richten op het 'gezond' en 'stabiel' blijven. Aftellen tot 4-12-2020..