Sinds 7 november weer thuis. Door de bloedingen is mijn energie aardig afgenomen. Ook merk ik dat mijn lichaam veel gevoeliger voor stress is en dat uit dan weer in veel buikpijn en slapeloosheid, terwijl ik overdreven moe ben. Helaas zit volledig werken er dan ook nog niet voor mij in... Ik probeer zoveel mogelijk te doen, maar kan helaas niet doen wat ik zou willen... Eerst maar eens afwachten wanneer dit wel weer gaat gebeuren en daarvoor zal ik eerst weer onderzoeken moeten ondergaan....

16-12 was het zover. Ik moest weer naar het ziekenhuis voor de voorbereiding van de colonscopie en de colonscopie zelf. Vier dagen vooraf begonnen de zenuwen al. Het blijft toch wel een dingetje om constant in het ziekenhuis te moeten liggen en de vorige keer was dit onderzoek ook niet bepaald een pretje. Dus al met al zag ik er heel erg tegenop. 

In de ochtend voor het onderzoek heb ik nog een paar uurtjes gewerkt. Puur ter afleiding, dat heeft wel even geholpen. 

Om 12.00 uur zijn we richting het ziekenhuis gegaan en dan begint het hele lange wachten. Om 13.00 uur op het opnameplein en daar tot 14.30 uur gezeten voor alle gesprekken. Om 15.00 uur eindelijk op de kamer en daar gewacht op de verpleging. 

De voorbereiding tot het onderzoek doe ik via een neusmaagsonde. De vorige keer was het inbrengen van de sonde erg gevoelig. Hier zag ik dan ook ontzettend tegenop. Deze keer was het totaal niet pijnlijk. Hooguit heel vervelend, maar hij zat vrij snel. Bij de controle of hij goed zat, was het nog maar de vraag. Na een tijdje op mijn linkerzijde gelegen te hebben, bleek hij goed te zitten. Wat een opluchting. Ik had er echt geen zin in dat hij eruit werd gehaald en weer opnieuw erin zou moeten. 

Daarna rond 17.00 uur was ik eindelijk aangesloten aan de moviprep. Dus het feestje kon beginnen.. :( Gelukkig had ik de eerste uren fijn gezelschap, dus was het niet zo vervelend om die zooi door de sonde heen te voelen lopen. 

Eigenlijk had ik maar anderhalve liter moviprep nodig en daarna was ik al schoon genoeg voor het onderzoek. Door de zenuwen slechte nachten, dus hebben ze me een zware slaappil gegeven. Om half een heb ik die pil in kunnen nemen en tot ik om half zeven wakker gemaakt werd heb ik heerlijk geslapen. 

Toen kwam toch wel weer de buikpijn en spanningen voor het onderzoek. Wat gaat er nu weer uitkomen? Zal het nog erger worden dan het al is? Dat kan toch haast niet? Om 9.00 uur was ik niet meer alleen en kon ik gelukkig mijn gedachten wel verzetten. Waardoor ik eigenlijk vrij rustig het onderzoek in ging. Anderhalf uur voor het onderzoek nog een pil gekregen waar ik slaperig van werd en de sonde mocht eruit. Dat is altijd zo fijn. 

Om half een werd ik opgehaald voor het onderzoek. De vorige keer had ik heel veel pijn bij het onderzoek. Daardoor werd ik deze keer onder sedatie onderzocht. Door de hoeveelheid prednison kunnen mijn bijnieren niet teveel stress aan, waardoor ik een extra dosering prednison tijdens het onderzoek heb gekregen. Het zogenoemde stressschema. 

Gelukkig heb ik deze keer van het onderzoek niks meegekregen en is alles goed gegaan. Ze hebben geen nieuwe ernstige zaken gevonden, dus het is nu wachten tot 7 januari. Dan komen de uitslagen van de biopten. De komende dagen weer even aansterken. En zo blijven we bezig....